W dniu 27 lipca br. Sąd Najwyższy w składzie siedmiu sędziów po rozpoznaniu w Izbie Cywilnej zagadnienia prawnego w sprawie o sygn. III CZP 97/16, podjął uchwałę, w której wskazał, że Komornik sądowy nie może podwyższyć opłaty egzekucyjnej, pobieranej na podstawie art. 49 ust. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o komornikach sądowych i egzekucji (jedn. tekst: Dz.U. z 2016 r., poz. 1138 ze zm.), o podatek od towarów i usług.
Powyższa uchwała została podjęta w odpowiedzi na pytanie prawne przedstawione przez Sąd Okręgowy we Wrocławiu postanowieniem z dnia 4 maja 2016 r., przekazanego przez Sąd Najwyższy postanowieniem z dnia 14 września 2016 r., sygn. akt III CZP 55/16, do rozstrzygnięcia składowi powiększonemu tego Sądu:
“Czy opłata egzekucyjna ustalona przez komornika sądowego na podstawie art. 49 ust. 1 u.k.s.e. winna być powiększona o należność z tytułu podatku od towarów i usług, czy też zawiera w sobie kwotę podatku VAT?”
Rozstrzygnięte zagadnienie dotyczyło skutków uznania komorników sądowych przez Ministra Finansów – w drodze zmiany interpretacji ogólnej – za podatników podatku od towarów i usług w zakresie wykonywanych przez nich czynności. W sprawie, w której wyłoniło się zagadnienie prawne, komornik podwyższył pobieraną od dłużnika opłatę egzekucyjną o podatek od towarów i usług, dłużnik zaskarżył to postanowienie uznając, że nie ma po temu podstaw prawnych.
Sąd Najwyższy w powiększonym składzie wskazał, że zagadnienie leży na pograniczu prawa administracyjnego i prawa cywilnego procesowego. Z tego względu, że rozstrzyganie zagadnień podatkowych nie należy do sądów powszechnych spojrzenie Sądu Najwyższego ma miejsce z perspektywy tych przepisów, o których musi orzekać w zakresie jaki jest niezbędny do rozpatrywania sprawy przez sąd. Opłata egzekucyjna tylko z punktu widzenia komornika to wynagrodzenie za świadczone usługi, ale dla dłużnika to opłata o charakterze daniny, opłaty publicznoprawnej zbliżonej do opłat sądowych, którą dłużnik ponosi za prowadzenie egzekucji. Ta należność publicznoprawna jest określona w ustawie o komornikach i egzekucji bardzo ściśle; w art. 49 ust 1 stanowczo wskazano jak ma być obliczona i jak jest jej wysokość.
Nie ma podstaw do doliczania do daniny publicznej kolejnej daniny jaką jest podatek. Sąd Najwyższy przypomniał, że zgodnie z art. 84 Konstytucji każdy jest obowiązany do ponoszenia ciężarów i świadczeń publicznych, w tym podatków, określonych w ustawie. Podatek od towarów i usług jest oczywiście określony w ustawie, ale nie w taki sposób, który by pozwalał na doliczane go do opłat egzekucyjnych. Takiego przepisu, który by na to pozwalał nie ma – podkreślił Sąd Najwyższy.
Źródło: Sąd Najwyższy, sygn. akt III CZP 97/17.
